عادت کرده ایم ماسک بزنیم

اوایل که کرونا آمد خیلی از ما فکر می کردیم که احتما تنها مدتی کوتاه مجبوریم ماسک بر صورتمان بزنیم. اما این ویروس چند سالی است که ما را اسیر خودش کرده است. البته که عدم رعایت مردم نیز در پیشرفته شدن این ویروس بی تاثیر نیست. اگر همه از ابتدا پروتکل های بهداشتی را تمام و کمال رعایت می کردیم این ویروس این قدر جهش پیدا نمی کرد. هر روز جهش های تازه ای آمد و با خود گفتیم که احتمالا این آخری است. اما دوباره ویروس دیگری آمد که پیشرفته شده نمونه قبلی اش بود. تا جایی که امیکرون آمد و گفتند کرونا تمام شد و دیگر کسی به خاطر این ویروس نمی میرد. اما باز هم بستری ها و آن هم بستری های کودکان و مرگ روزانه افراد در سراسر دنیا را شاهد بودیم.

دیگر هر روز باید ماسک بزنیم و این کار یک عادت شده است. هر روز ماسکی برمیداریم و راهی محل کارمان می شویم. گویی این کالا یکی از کالاهای عادی شده است که وقتی به فروشگاهی می رویم می خریم. هر خانواده ای با توجه به جمعیتی که دارد ماهانه یک تا چند جعبه ماسک سه لایه مصرف می کند. این خودش هزینه ای بود که این روزها به هزینه های ماهانه خانواده ها اضافه شد. دیگر هر سوپرمارکتی نیز این کالا را دارد. درست مانند شیر و تخم مرغ و محصولات شوینده که همه مصرف می کنند و نیاز دارند. هیچ کس نمی داند که این ویروس و دوره سختی که داریم این روزها می گذرانیم کی تمام می شود. ای کاش زمانی که این مطلب را می نویسم در اواخر این روزهای سخت باشیم و با بهاری که می آید همه چیز تمام شود. با امید زنده ایم و امید داریم که تمام شود روزهایی که مجبور بودیم از همدیگر دور شویم و از یکدیگر و دورهمی هایمان ترس و واهمه داشته باشیم. ای کاش به زودی روزهای خوبی بیاید.